Dar pobożności

Pobożność, to jeden z darów Ducha Świętego. Duch Święty leczy nasze serca z wszelkich zatwardziałości i otwiera je na miłość wobec Boga i braci.

Pobożność – hebr. hesed = wzajemne stosunki rodziców, przyjaciół, sprzymierzeńców; łac. pietas = poczucie obowiązku, miłość, sprawiedliwość, litość.

Pobożność oznacza postawę wyrażającą stosunek czci, miłości i wdzięczności człowieka ku Bogu, w Nim samym i w Jego stworzeniach. Wypowiada się ona w aktach kultu religijnego (czyli więź z Bogiem) oraz w poprawnych (tzn. zgodnych z wolą Bożą) stosunkach z całym stworzeniem, sobą samym, bliźnimi i światem (więź ze stworzeniem).

Pobożny w Starym Testamencie, to ten, kto okazuje hesed – przywiązanie należne na mocy zawartego przymierza. "Pobożni Jahwe" są zatem ci, którzy z serca akceptują swojego Boga. Hesed – to odnoszenie się do siebie członków rodziny i przyjaciół (wzajemne przywiązanie, niesienie wzajemnej pomocy).

Podobna więź ma istnieć pomiędzy Bogiem a Jego ludem. Na życzliwość i miłość Bożą naród wybrany miał odpowiedzieć synowskim przywiązaniem, którego wyrazem jest wierne posłuszeństwo i kult pełen miłości.

To z miłości do Boga ma wyrastać miłość braterska do innych ludzi. Jak Bóg okazuje troskę o ubogich, tak ludzie winni troszczyć się jedni o drugich.

Nowy Testament określa Chrystusa jako pobożnego w pełnym tego słowa znaczeniu. Jego synowska miłość kazała Mu wypełnić we wszystkim wolę Ojca. Dzięki niej zdobywa się On na bolesną ofiarę przynoszącą wszystkim ludziom uświęcenie.

Święty Tomasz w "Sumie teologicznej" określa dar pobożności, jako trwałe przysposobienia duszy, dzięki którym człowiek poddaje się natchnieniom Ducha Świętego, który pobudza nas do synowskiego uczucia względem Boga. Do tego daru pobożności nawiązuje św. Paweł, kiedy mówi: "Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliśmy przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: Abba Ojcze! Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi" (Rz 8,14-16).

Dar pobożności jest różny od cnoty pobożności. Oddaje on zasługi i cześć Bogu jako Ojcu. Oddawanie czci Bogu jako Stwórcy (cnota religijności) jest czymś doskonalszym niż okazywanie czci rodzicom (cnota pietyzmu). Oddawanie natomiast czci Bogu jako Ojcu jest czymś jeszcze wznioślejszym niż oddawanie czci Bogu jako Stwórcy i Panu, dlatego religijność jest wyższą od cnoty pietyzmu, a dar pobożności od religijności.

Dar pobożności skłania nas podobnie jak cnota religii do oddawania czci Bogu. Jednak cnota religii odnosi się do Boga jako najwyższego Dobrodzieja, Stwórcy i Zbawiciela, któremu "należy" się cześć, natomiast dar pobożności widzi w Bogu Ojca, który "godny" jest czci najgłębszej i całkowitego oddania się dla chwały i majestatu swego bez względu na to, że jest źródłem dóbr, które posiadamy.

Więcej na w.jowal.pl/nauka/431-dar-pobonoci