Pobożność,
to jeden z darów Ducha Świętego. Duch Święty leczy nasze serca z
wszelkich zatwardziałości i otwiera je na miłość wobec Boga i braci.
Pobożność –
hebr. hesed = wzajemne stosunki rodziców, przyjaciół, sprzymierzeńców;
łac. pietas = poczucie obowiązku, miłość, sprawiedliwość, litość.
Pobożność
oznacza postawę wyrażającą stosunek czci, miłości i wdzięczności
człowieka ku Bogu, w Nim samym i w Jego stworzeniach. Wypowiada się ona w
aktach kultu religijnego (czyli więź z Bogiem) oraz w poprawnych (tzn.
zgodnych z wolą Bożą) stosunkach z całym stworzeniem, sobą samym,
bliźnimi i światem (więź ze stworzeniem).
Pobożny w Starym Testamencie, to ten, kto okazuje hesed – przywiązanie należne na mocy zawartego przymierza. "Pobożni
Jahwe" są zatem ci, którzy z serca akceptują swojego Boga. Hesed – to
odnoszenie się do siebie członków rodziny i przyjaciół (wzajemne
przywiązanie, niesienie wzajemnej pomocy).
Podobna
więź ma istnieć pomiędzy Bogiem a Jego ludem. Na życzliwość i miłość
Bożą naród wybrany miał odpowiedzieć synowskim przywiązaniem, którego
wyrazem jest wierne posłuszeństwo i kult pełen miłości.
To
z miłości do Boga ma wyrastać miłość braterska do innych ludzi. Jak Bóg
okazuje troskę o ubogich, tak ludzie winni troszczyć się jedni o
drugich.
Nowy
Testament określa Chrystusa jako pobożnego w pełnym tego słowa
znaczeniu. Jego synowska miłość kazała Mu wypełnić we wszystkim wolę
Ojca. Dzięki niej zdobywa się On na bolesną ofiarę przynoszącą wszystkim
ludziom uświęcenie.
Święty Tomasz w "Sumie teologicznej"
określa dar pobożności, jako trwałe przysposobienia duszy, dzięki
którym człowiek poddaje się natchnieniom Ducha Świętego, który pobudza
nas do synowskiego uczucia względem Boga. Do tego daru pobożności
nawiązuje św. Paweł, kiedy mówi: "Albowiem wszyscy ci, których prowadzi
Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliśmy przecież ducha niewoli, by
się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za
synów, w którym możemy wołać: Abba Ojcze! Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi" (Rz 8,14-16).
Dar
pobożności jest różny od cnoty pobożności. Oddaje on zasługi i cześć
Bogu jako Ojcu. Oddawanie czci Bogu jako Stwórcy (cnota religijności)
jest czymś doskonalszym niż okazywanie czci rodzicom (cnota pietyzmu).
Oddawanie natomiast czci Bogu jako Ojcu jest czymś jeszcze wznioślejszym
niż oddawanie czci Bogu jako Stwórcy i Panu, dlatego religijność jest
wyższą od cnoty pietyzmu, a dar pobożności od religijności.
Dar
pobożności skłania nas podobnie jak cnota religii do oddawania czci
Bogu. Jednak cnota religii odnosi się do Boga jako najwyższego
Dobrodzieja, Stwórcy i Zbawiciela, któremu "należy" się cześć, natomiast
dar pobożności widzi w Bogu Ojca, który "godny" jest czci najgłębszej i
całkowitego oddania się dla chwały i majestatu swego bez względu na to,
że jest źródłem dóbr, które posiadamy.
Więcej na w.jowal.pl/nauka/431-dar-pobonoci
No comments:
Post a Comment